Dag 36; za 5 juni; naar Pazardzhik; 3331 km

Sofia uitfietsen vaochtend ging heel simpel. Drie honderd meter van mijn hostel begon de "Istanbulweg" en die gaat in een rechte lijn de stad uit richting Turkije. Aan je rechterhand zag je bergen waar nog sneeuw op ligt.

Ik heb nog eerst wel even een kaarsje gebrand in de Alexander Nevski kathedraal die ik gisteravond alleen van de buitenkant had gezien. Had ik niet veel aan gemist want van binnen is het een een donkere sombere kerk. De kathedraal is in Bulgaars-Byzantijnse stijl gebouwd met gouden en koperen koepels en zo. De naamgever is een Bulgaarse held die de Hunnen heeft verslagen, dus al enige tijd geleden.

De zesbaans autoweg ging over in een vierbaans snelweg, maar het schijnt in Bulgarije geen probleem te zijn om daarop langs de vluchtstrook te fietsen.

Na 5 kilometer verliet ik de snelweg om weg 8 te volgen de oude hoofdweg naar Istanbul. Over deze weg trokken dus al die honderduizenden Turkse soldaten om het Westen te gaan onderwerpen tot ze verslagen werden bij Wenen.

Op de weg was nauwelijks verkeer, op delen was het wegdek ook zo slecht dat je op de fiets sneller opschoot dan met de auto die om alle kuilen moest manouvreren. Het overgrote deel was overigens goed te rijden.

De weg steeg aanvankelijk naar 1007 meter om uiteindelijk weer te dalen naar 377 meter in Pazardzhik waar ik nu in een hotel slaap. De weg staat met een groen lijntje op de autokaart en gaat inderdaad door een fraai afwisselend landschap met aan de rechterhorizon de bergen en voor een groot deel door het dal van het riviertje de Marica.

Het weer is nog steeds redelijk onstabiel. Tegen de middag en de avond bouwen zich regenbuien op waar je maar beter niet in terecht kan komen. Vandaag had ik meer geluk dan gisteren. Vrijwel geen regen onderweg gehad. Op dit moment regent het hier pijpestelen.

In het dorp Belovo zag ik het eerste ongeluk tijdens mijn fietstocht voor mijn neus gebeuren. Een fietser, gezette man van middelbare leeftijd, haalde mij in. Fietsers zie je maar zelden en dat ze mij inhalen is al heel bijzonder. Iets verderop stak een gezette man ook van middelbare leeftijd, de brede straat over waar verder geen verkeer was. En je zag het aankomen. Links en rechts waren nog meters ruimte over, maar de wandelaar aarzelde om door te lopen of te stoppen, de fietser aarzelde om er links of rechts omheen te gaan, met als gevolg dat de wandelaar gevloerd werd. Hij krabbelde gelukkig direct weer overeind. Al zijn kleingeld lag op straat. Dat raapte hij eerst op. Ik ben maar doorgefietst. Achter me hoorde ik al het begin van een scheldpartij.

Pazardzhik is een aardig stadje met een voetgangersgebied en terrasjes. De Bulgaren zijn prettig om mee om te gaan. Ze zijn niet opdringerig, besteden nauwelijks aandacht aan je, maar als je ze iets vraagt zijn ze niet te beroerd om zelfs met je mee te gaan om het te wijzen of anderen in te schakelen die het misschien weten.

In het hotel wordt een bruiloft gevierd. Het is immers zaterdag. De hele benedenverdieping zit vol mensen die het voorgerecht al voor hun neus hadden staan, er was een bruidstaart van 5 verdiepingen en een bandje stond op het punt te gaan spelen. Het wachten was denk ik op het bruidspaar.

Morgen verder zuid-oost. Op de route ligt de stad Plovdiv, een oude stad en na Sofia de grootste stad van Bulgarije. Die wil ik wat uitvoeriger bekijken. Daarna zie ik het wel. Eerst maar eens droog in mijn hotel zien te komen, want het regent dat het giet. Ik zit nu in een internetcafe op ongeveer 500 meter lopen en mijn jas ligt in het hotel.

Miep, helaas op dit moment is het contact verbroken. Reina is met de familie een paar dagen naar Ottawa en telefonisch kan ik haar niet bereiken. Deze weblog biedt misschien uitkomst.