dag 12; wo 12 mei; naar Regensburg; 95 km

Ik was gebleven bij gisteravond op de camping Kratzmuhle. De lucht was gaan betrekken en om negen uur was het pikkedonker. Ik zette alle lijnen van mijn tent nog eens strak en ging in mijn tent maar zitten afwachten.

Tijdens het dagelijkse telefoongesprek met Reina (die elke avond ergens in een pub blijkt te zitten), vielen de eerste druppels, die al snel over gingen in een stortbui. De wind stak op en het begon te onweren. En niet zo zuinig ook. Het leek wel vuurwerk met oorverdovende donderslagen.

Ik voelde mij niet erg prettig. Zo´n onweer had ik in mijn tentje niet eerder meegemaakt. In Frankrijk een keer en toen was een tentstok gebroken. Nu ging ik met een gespalkte tentstok het onweer in (zie vorig verslag). Ik was niet zozeer bang voor inslag, maar wel voor windstoten en hagel. En een plan B had ik niet.

Dus berustte ik maar, wachtte op wat komen ging en hoopte er het beste van. Het onweer bleef langer dan een uur hangen, de regen bleef toen nog even oorverdovend doorgaan maar om 23.30 uur was het eindelijk droog. De tent had zich goed gehouden. Weliswaar kreeg ik om de 5 minuten een druppel water in mijn gezicht (een lekkage op een tentnaad), kwam er wat water van onder (onder de tent doorgelopen en ergens zit een gaatje in het grondzeil) maar het viel al met al reuze mee. Toch heb ik daarna niet echt goed meer geslapen.

Vanochtend alle bloesems en bladeren, die er door de wind op terecht gekomen waren, van de tent geveegd en opnieuw de tent kletsnat opgeborgen. Het was droog en zelfs wat zonnig weer en ik ben maar weer op pad gegaan.

Na een uurtje fietsen dronk ik koffie in een Konditorei en vroeg of ze nog speciaal gebak habben (doe ik meestal). Als antwoord kreeg ik zoiets als "Scheitehaufen". Ik dacht het verkeerd verstaan te hebben maar nee. Wat ik voorgezet kreeg was inderdaad groot en bruin. Het was een soort appelgebak met kwark en omelet. Het smaakte overigens goed.

Ik had in het cafe een fraai uitzicht op een kerk en op de meiboom. Dit zijn dunne, hoge (soms wel 20 meter) dennestammen, van alle takken ontdaan, behalve boven in de top staat nog een meter met de oorspronkelijke dennetakken. De boom wordt de 1e mei opgericht en is het begin van de meifeesten. Je ziet ze in vrijwel elk dorp in Duitsland. Ik zag de serveerster kijken naar de boom en vroeg of er iets bijzonders was te zien. Ze zei dat het gisteravond onweerde en dat tijdens die storm de top uit de meiboom was gewaaid. En inderdaad die stond er niet meer op. Van dat onweer wist ik overigens alles van.

Bij het stadje Dietfurt komt het Main-Donau-Kanal in de Altmuhl, die dan verder gekanaliseerd is (en minder schilderachtig). Veel scheepvaartverkeer heb ik echter niet gezien (misschien de crisis).

Wat de crisis betreft, uit de Duitse kranten begrijp ik dat sinds dit weekend de financiele situatie in de Europese Unie een volstrekt nieuwe weg is ingeslagen, en zo is het commentaar: hiervoor zal Duitsland in de toekomst moeten bloeden. De geldkranen zijn opengezet, ook door de Europese Centrale Bank. Inflatie is nu onvermijdelijk.

Overigens lijkt niemand te weten hoe het nu verder moet met het oplossen van de financiele chaos bij een aantal zwakke broederlanden in Zuid-Europa.
Wellicht dat er eens gekeken kan worden naar de Verenigde Staten waar in het verleden ook al eens een aantal staten dreigden failliet te gaan, denk aan de staten New York en aan Californie. Na draconische maatregelen zijn die er toch weer redelijk bovenop gekomen.

Het aardige van fietsen is dat je al deze zaken rustig kan overdenken en ondertussen ook nog van het landschap kan genieten.

Ik lunchte in Kelheim, waar de Altmuhl in de Donau stroomt, op de markt, en zag zowaar weer de auto´s staan van de BMW touringclub, ook dit keer netjes op een rij (zie ook vorig verslag) De oudjes leggen doen het dus kalm aan.

De laatste 25 kilometer fietste ik langs de Donau en die zal ik heel lang volgen. Het landschap en ook de rivier deden vertrouwd aan. Deden aan de Rijn denken. Alleen geen scheepvaart (en dus ook weinig industrie).

In Regensburg toch maar weer de camping opgezocht (tent moet toch drogen nietwaar). Op hetzelfde veldje staat een (nog) oudere heer uit Bremen, die met een groot model step op weg is naar Budapest (hij stept gemiddeld 30 km per dag). Hij zou ook nog wel een keer naar Jeruzalem willen maar met de step ziet hij dat toch niet zitten.

Vanavond nog de Dom bekeken, de torens lijke op de Dom in Keulen maar de bouw is grover en alles zo donker binnen. Op het plein tegenover de Dom op het terras gegeten. Weliswaar met jas aan maar het ging weer.

Morgen is het einddoel Deggendorf, uiteraard aan de Donau.